Recensie: De dominee leert vloeken

Onlangs verscheen het boek 'De dominee leert vloeken' van Rikko Voorburg. Hier lees u de recensie:

De jonge dominee Rikko Voorburg komt met een heel gewaagd pleidooi: hij wil het woord GVD rehabiliteren en van woede een geaccepteerde emotie maken.

We verontschuldigen ons als we boos worden, zo schrijft Voorburg, oprichter van de Amsterdamse PopUpkerk. Hij heeft een streng gereformeerde opvoeding genoten waarin voor woede geen plaats was. Maar hij is er achter gekomen dat het soms goed is om te vloeken, om zo te laten zien dat je het ergens niet mee eens bent, om het kwaad in de wereld te benoemen.

Zelf maakt Voorburg zich geregeld kwaad om wat er om hem heen allemaal gebeurt: een ruzie op straat, de heksenjacht op pedo’s en de zeer vele bootvluchtelingen. Hij vloekte en kwam in actie. Zo organiseerde hij de Facebookactie ‘Benno L. welkom in mijn straat’ en ging hij naar Lesbos om bootvluchtelingen te helpen. Hij beschrijft het allemaal in ‘De dominee leert vloeken’ en deze autobiografische episodes maken het boek zeer aantrekkelijk. Het is een waardevolle aanvulling op de theoretische beschouwing van de emotie woede die Voorburg ook geeft. Want juist zijn eigen acties laten concreet zien wat het betekent om woede om te zetten in vruchtbaar gedrag. Daar is het Voorburg tenslotte om te doen: hij wil boos worden. Niet om boos te zijn, maar om actief te worden.

Voorburg heeft een zeer prettig boek geschreven waarmee hij een taboe wil doorbreken. Tegenwoordig kun je gerust schrijven dat je niet in God gelooft, maar een pleidooi houden voor vloeken is van heel andere orde. Mensen die om die reden het boek links laten liggen, missen de voordelen die volwassen woede - zoals Voorburg het noemt - kan hebben. Daar is hij zelf het voorbeeld van.