Bij het overlijden van Rutger Kopland

Psalm

Dan zullen deze geluiden wind zijn,
als ze opstijgen uit hun plek, dan
zullen ze verwaaien, zijn ze wind.

We hebben geademd en onze adem was
als zuchten van adem om een huis,

we hebben gepreveld en onze lippen
prevelden als een tuin in de regen,

we hebben gesproken en onze stemmen
dwaalden als vogels boven een dak.

Omdat wij onze naam wilden vinden.
Maar alleen de wind weet de plek
die wij waren, waar en wanneer.

(Uit: Geduldig gereedschap, 1993)

Hoewel Rutger Kopland niet kerkelijk was, vond zijn werk een weg naar menig christelijke eredienst.

Als je voorgaat in diensten komen de bekende bijbelverhalen regelmatig terug. Met Kerst, Pasen en Pinksteren bijvoorbeeld  staan dezelfde teksten op het rooster en vaak is het moeilijk dan weer een nieuwe, inspirerende en creatieve overdenking op papier te zetten.

Tijdens het mooie Pinksterweekend kwam ik – tegen mijn plannen in – op een zeker moment terecht op een overvol strandje bij mij in de buurt. Er was geen plekje meer onbezet, vanuit diverse boxen klonk er stampende muziek, kinderen gilden vrolijk en volwassenen spraken op luide toon met elkaar.

Ik klop op de deur van een steen.

‘Ik ben het, doe open.

Ik wil bij jou naar binnen gaan,

Overal bij je rondkijken,

Met jou mijn longen vullen.’

The art of the impossible, Václav Havel:    

We moeten erkennen dat we verbonden zijn met meer dan alleen het huidige moment en de huidige plek, dat we verbonden zijn met de wereld als geheel en met de eeuwigheid. We moeten erkennen dat we onze eigen specifieke, lokale en onmiddellijke belangen schaden doordat we niet nadenken over universele, bovenpersoonlijke en boventijdelijke belangen.

Web
Ik voel me oud
Omdat ik er niet van houd
Om met mijn face in een book te prijken
Weg te twitteren

Dat je koffie zit te drinken
Waar 
Daar