‘Wie God zoekt, veronacht Zijn Schepping.’ Het klinkt als een zin uit de Statenvertaling, maar het was een zin die ik hoorde in een droom – ik herinner vaak mijn dromen, al weet ik niet meer wie en waarom deze woorden tot mij werden gesproken. Maar de woorden bleven mij bij.

Het klinkt nogal heftig, zeker met dat woord ‘veronacht’. Ik zou deze zin ook niet zo snel uitspreken, maar mijn onderbewustzijn in een droom blijkbaar wel. Het zijn dus wel degelijk mijn eigen woorden en de betekenis ervan snap ik ook heel goed en vind ik ook erg mooi.

Het is bijna weer zover dat wij naar de stembus mogen of moeten, al naar gelang je het zelf ervaart. En nu de media zich weer volop gestort hebben op dit momentum, gaan mijn gedachten uit naar één van de meest zinnige overwegingen die ik ooit las in het kader van verkiezingen. Het gaat om een column van Karel Eykman die hij in 1998 schreef in de NRC-serie ‘U krijgt mijn stem als’.

Net zoals alle organisaties heeft ook de vrijzinnigheid goede leiders nodig. Voormannen en –vrouwen waar de rest zich aan kan optrekken. Maar hoe moeten vrijzinnige leiders er uit zien?

Moeten het dominante persoonlijkheden zijn die continu het hoogste woord voeren? Of is er een andere vorm van leiderschap mogelijk?
Wanneer we om ons heen kijken, zien we genoeg leiders die schreeuwen, die anderen overstemmen. Het zijn dominante personen die met hun geschreeuw alle aandacht op zich richten en daarmee anderen in de schaduw zetten. Politici doen het, opiniemakers doen het, zelfs kerkleiders doen het.

Bij het overlijden van Rutger Kopland

Psalm

Dan zullen deze geluiden wind zijn,
als ze opstijgen uit hun plek, dan
zullen ze verwaaien, zijn ze wind.

We hebben geademd en onze adem was
als zuchten van adem om een huis,

we hebben gepreveld en onze lippen
prevelden als een tuin in de regen,

we hebben gesproken en onze stemmen
dwaalden als vogels boven een dak.

Omdat wij onze naam wilden vinden.
Maar alleen de wind weet de plek
die wij waren, waar en wanneer.

(Uit: Geduldig gereedschap, 1993)

Hoewel Rutger Kopland niet kerkelijk was, vond zijn werk een weg naar menig christelijke eredienst.

Als je voorgaat in diensten komen de bekende bijbelverhalen regelmatig terug. Met Kerst, Pasen en Pinksteren bijvoorbeeld  staan dezelfde teksten op het rooster en vaak is het moeilijk dan weer een nieuwe, inspirerende en creatieve overdenking op papier te zetten.

Tijdens het mooie Pinksterweekend kwam ik – tegen mijn plannen in – op een zeker moment terecht op een overvol strandje bij mij in de buurt. Er was geen plekje meer onbezet, vanuit diverse boxen klonk er stampende muziek, kinderen gilden vrolijk en volwassenen spraken op luide toon met elkaar.