Onlangs zongen we bij ons in de kerk een prachtig lied van Jan Marten de Vries, met de tekst: “Is geloven zeker weten, is vertrouwen niet voldoende voor een zoeker als de mens...”

De mens als eeuwige zoeker, ik herken me daar wel in. En ik denk dat je gezegend bent wanneer je, ondanks al je vragen, twijfels en onzekerheden, kunt leven in en van vertrouwen.

In de afgelopen tijd heb ik mij verdiept in de Christelijke dogmatiek die Van den Brink en Van der Kooi hebben geschreven. Het is een knap werk, maar ik kan mij niet goed verenigen met hun ‘loyaal-orthodoxe’ perspectief.
Een dogmaticus wil weten ‘hoe het zit’, schrijven ze, en wie vanuit het geloof naar de wereld kijkt is beter in staat ‘to make sense of it all’ dan wie vanuit een ander gezichtspunt kijkt. Ik begrijp dat standpunt wel, maar ik deel het niet. Het gaat er naar mijn idee uiteindelijk niet om ‘hoe het zit’, maar hoe het tot mij spreekt.

De kerkhervormer Thomas a Kempis (+/- 1380-1472) staat momenteel weer volop in de belangstelling. Veel christenen herontdekken deze man die samen met Geert Groote een van de voormannen van de Moderne Devotie was. Hij is vooral bekend
geworden dankzij zijn boek De navolging van Christus dat ingaat op de relatie tussen mensen en God.

Ik ging naar de winkel om
iets wat bestond te kopen.
Ze konden mij daar niet verstaan,
dus wees ik kleur aan, zweeg hoe hol,
boog ik hoe rond, trilde hoe licht,
bewoog ik hoogte, lengte, breedte.
Ze zeiden: wiewie wiewiewie
en legden heel hun toonbank vol
met veel wat ik niet wilde.
Ik moest naar huis terug. Ik moest
er woorden bij. Maar hoe te weten
of wat ik met mijn woorden zei
en zij in hun taal anders ook
in hun taal net zo heette.

21 december 2012 hebben we overleefd, maar als je dagelijks het nieuws volgt, word je daar niet vrolijk van en lijkt de aarde op allerlei verschillende manieren toch af te steven op een roemloze ondergang. Vele mensen zullen instemmend knikken als je zegt dat we als mensheid de wereld naar de haaien aan het helpen zijn. Doemdenken zit er bij ons vaak ingebakken.

Zouden er veel vrijzinnigen zijn die voor het eten de handen vouwen? Het is een traditioneel ritueel, dus ik verwacht het eerlijk gezegd niet. Maar ik doe het wel! Tenminste… Iets wat er op lijkt.

Ik kan me niet herinneren dat wij vroeger – toen ik nog een kind was – gingen bidden voor het eten. Ik heb het dus niet van huis uit meegekregen. Toch vind ik het belangrijk om even het moment van het gewone leven naar de maaltijd te markeren.