Tijdens het mooie Pinksterweekend kwam ik – tegen mijn plannen in – op een zeker moment terecht op een overvol strandje bij mij in de buurt. Er was geen plekje meer onbezet, vanuit diverse boxen klonk er stampende muziek, kinderen gilden vrolijk en volwassenen spraken op luide toon met elkaar.

Ik klop op de deur van een steen.

‘Ik ben het, doe open.

Ik wil bij jou naar binnen gaan,

Overal bij je rondkijken,

Met jou mijn longen vullen.’

The art of the impossible, Václav Havel:    

We moeten erkennen dat we verbonden zijn met meer dan alleen het huidige moment en de huidige plek, dat we verbonden zijn met de wereld als geheel en met de eeuwigheid. We moeten erkennen dat we onze eigen specifieke, lokale en onmiddellijke belangen schaden doordat we niet nadenken over universele, bovenpersoonlijke en boventijdelijke belangen.

Web
Ik voel me oud
Omdat ik er niet van houd
Om met mijn face in een book te prijken
Weg te twitteren

Dat je koffie zit te drinken
Waar 
Daar

Onlangs stierf de Utrechtse dichteres Riet van Haeringen. Ze was iets over de 80 – geheel volgens eigen verwachting: wat is de wereld prachtig / vandaag reis ik in breitner / gisteren nog van gogh / wat valt er dan te janken / ik heb een goed pensioen / en nog genoeg te doen / zo word ik vast wel tachtig / godallemachtig (Avonturen, 66)