De stilte is een tweestemmig lied

Tijdens het mooie Pinksterweekend kwam ik – tegen mijn plannen in – op een zeker moment terecht op een overvol strandje bij mij in de buurt. Er was geen plekje meer onbezet, vanuit diverse boxen klonk er stampende muziek, kinderen gilden vrolijk en volwassenen spraken op luide toon met elkaar.

Voor sommigen was deze plek misschien het toonbeeld van gezelligheid, maar ik wist niet hoe snel ik mijn weg moest vervolgen om – na amper vijf minuten fietsen – de rust te hervinden in het prachtige natuurgebied om het strandje heen.

De bloeiende natuur creëerde een kostbaar moment van stilte en bezinning. Eenzelfde soort ervaring die ook religie mij vaak geeft, vooral door wat mensen – vanuit religieuze inspiratie – hebben voortgebracht aan kunst en cultuur. Zo schrijft Chris van der Heijden in zijn lezenswaardige boekje ‘Monnik zonder God’: “Gregoriaans is gezongen stilte”. En inderdaad de klank van kloostergezang doorbreekt de stilte niet, maar omlijst haar en brengt mij vaak in een staat van openheid, rust en ontvankelijkheid. Zulke stilte ervaar ik op vakantie vaak in kathedralen of tempels. Anders dan het lawaai van het dagelijks leven, leiden geluiden hier niet af, maar verdiepen ze eerder de stilte. Een stilte die voor mijn welzijn broodnodig is.

Daarom adem ik ook altijd weer op door de rustmomenten in een kerkdienst, al dan niet begeleid door het geluid van het orgel. Zonder het Woord kan mijn geloof weliswaar niet, maar zonder stilte vindt dat Woord nooit weerklank in mijn ziel. Ik stem dan ook van harte in met die prachtige woorden van Guillaume van der Graft: “De stilte is een tweestemmig lied, waarin God en de mens elkaar raken.”

Moge die stilte deze maanden ook volop de ruimte krijgen!

Kim Magnée - van de Berg