Leo en Web

Web
Ik voel me oud
Omdat ik er niet van houd
Om met mijn face in een book te prijken
Weg te twitteren

Dat je koffie zit te drinken
Waar 
Daar

Je voelt je oud
Dat je er niet van houdt
Gelinkt te worden in oneliners
Aan family and friends

Mijn moeder leerde me met minstens
Twee woorden te spreken

Ik voel me oud
Als ik de enige ben
In de trein met een echt boek
Zonder koptelefoon
Niet te filmen zo gewoon

Toch fijn om hierover te zeuren
Op het wereldwijde web
Wat we al niet doen om elkaar te bereiken
Denk ik aan Leo
Zocht ik direct op het net
En zo...

Voor wie dit leest
Gedrukte letters laat ik U hier kijken,
maar met mijn warme mond kan ik niet spreken,
mijn hete hand uit dit papier niet steken;
wat kan ik doen? Ik kan U niet bereiken.
O, als ik troosten kon, dan kon ik wenen.
Kom, leg Uw hand op dit papier; mijn huid;
verzacht het vreemde door de druk verstenen
van het geschreven woord, of spreek het uit.  

Menige verzen heb ik al geschreven,
ben menigeen een vreemdeling gebleven
en wien ik griefde weet ik niets te geven:
liefde is het enige.

Liefde is het meestal ook geweest
die mij het potlood in de hand bewoog
tot ik mij slapende vooroverboog
over de woorden die Gij wakker leest.  

Ik zou wel onder deze bladzij willen zijn
en door de letters heen van dit gedicht
kijken naar uw lezende gezicht
en hunkeren naar het smelten van Uw pijn.

Doe deze woorden niet vergeefs ontwaken,
zij kunnen zich hun naaktheid niet vergeven;
en laat Uw blik hun innigste niet raken
tenzij Gij door de liefde zijt gedreven.  

Lees dit dan als een lang verwachte brief,
en wees gerust, en vrees niet de gedachte
dat U door deze woorden werd gekust:
Ik heb je zo lief.  (Leo Vroman, 262 Gedichten)

Corrie Jacobs