Lunchbios

Vier mooie en spraakmakende speelfilms met een lunch vooraf. Dat is het format van de lunchbios. Samen kijken en praten over beelden en scènes die indruk op ons hebben gemaakt, over de thematiek van de film en de relevantie voor vandaag.

 

De films worden vertoond na een gezamenlijke lunch. Dit seizoen willen we de volgende titels vertonen:

 

25 september –Whale Rider (2002 – 101 min)

Whale Rider is een speelfilm die het verhaal vertelt van een Maori-stam in een kustplaatsje in Nieuw-Zeeland. In elke generatie staat een man aan het hoofd, genaamd ‘Whale Rider’. Als er een tweeling wordt geboren, overlijden moeder en zoon en blijft dochter Pai in leven. Voor het huidige stamhoofd Koro is het onacceptabel dat een vrouw de nieuwe leider zal worden. Hij gaat dan ook binnen de stam op zoek naar een jongen die deze rol op zich kan nemen. Pai houdt zielsveel van haar opa, maar gaat toch haar eigen gang. Ze wil hem hoe dan ook laten zien dat zij wel degelijk het nieuwe stamhoofd kan worden, ook al is dat tegen duizenden jaren van tradities in. Een familiedrama dat spiritualiteit, persoonlijke groei, fantasie en avontuur bijeenbrengt. Het Sundance Filmfestival en de Academy erkenden de kracht van deze Nieuw-Zeelandse film.

 

27 november – In a Better World (2018 – 120 min)

Na de dood van zijn moeder verhuist Christian met zijn vader van Engeland naar Denemarken en komt in een nieuwe klas terecht. Hij wordt naast het gepeste buitenbeentje Elias geplaatst, en de twee jongens raken bevriend. Wanneer ze in de haven toeschouwer zijn van een aanvaring tussen de vredelievende vader van Elias en een agressieve man, haalt Christian zijn vriend over tot een wraakactie. De gevolgen missen hun uitwerking niet, als een ongeluk de relatie tussen de jongens en hun ouders in een nieuw daglicht stelt. Ook brengt het de vader van Elias tot het inzicht dat hij een brug zal moeten slaan tussen twee werelden. Enerzijds die van het hulpbehoevende Afrika waarin hij als ontwikkelingsarts werkt en anderzijds die van zijn gezin in Denemarken waar zijn liefde en aanwezigheid minstens zo hard nodig blijken te zijn. Volwassen film van Susanne Bier over echte mensen met echte problemen. Zonder oplossingen, maar met intelligente en intrigerende uitgangspunten. Oscar voor beste niet-Engelstalige film.

 

15 januari – Capharnaüm (2018 – 120 min)

In de rechtbank staat een twaalfjarige jongen voor de rechter. Rechter: ‘Waarom klaag je je ouders aan?’ Zain: ‘Omdat ze me op de wereld hebben gezet.’ Zain slijt zijn dagen in de straten van Beiroet. Als oudste kind van het gezin moet hij helpen zijn familie te onderhouden. Wanneer zijn zusje wordt uitgehuwelijkt aan de eigenaar van de buurtwinkel, besluit Zain weg te lopen van huis. Dit leidt tot een ongelooflijke roadtrip, met nieuwe vriendschappen en allesbeslissende keuzes. Deze speelfilm van regisseur Nadine Labaki is een indringend portret over ouderschap en overleven in de armste wijken van Libanon, verteld door de ogen van een kind. De film werd genomineerd voor een Golden Globe Beste Buitenlandse Film en daarnaast winnaar van de Jury Prijs op het Filmfestival van Cannes, waar de film in première ging.

 

7 mei – Hannah Arendt (2002 – 101 min)

Het kwaad presenteert zich vaak niet groots en overweldigend, maar eerder banaal. Dat concludeert filosofe Hannah Arendt wanneer zij voor The New Yorker verslag doet van het proces tegen Adolf Eichmann. Haar typering van de nazi als nietszeggend mannetje, in plaats van gruwelijk monster, schiet veel lezers in het verkeerde keelgat. Deze biopic richt zich vooral op de ontwikkeling van Arendts bekendste theorie. Regisseur en coscenarist Von Trotta laat haar personages ampel oreren en discussiëren, met een intelligente grotemensenfilm als gevolg.