Het liturgisch jaar voert ons in een cirkel om de gloeiende kern van het joodschristelijk ‘geloof’’. Eigenlijk geen geloof, maar een handelen. Argwaan tegen religie is het wel genoemd – verzet tegen een navelstaren dat de mens losmaakt van de aarde.

 

Over namen kun je twisten. Vorig jaar zei iemand tegen me dat hij de naam “Voleindingszondag” niet vrijzinnig genoeg vond. We weten immers niets over het einde. Hij had wel een punt. We weten het niet. Maar wat weten we wel?

 

Afgelopen zaterdag was het nationale burendag. Er waren ook kerken die op deze dag van zich lieten horen. Een heel goed initiatief. Want onze stad Den Haag is een spinnenweb van subculturen waarin je niet snel opvalt.

 

‘Het kostbaarste wat we elkaar te bieden hebben is tijd,’ zo zei iemand in de wandelgangen van mijn drukke bestaan. Touché. Tijd is aandacht. Voor de mensen en de dingen. Aandacht is een vorm van denken. Luisterend denken. Dat doen we te weinig.