Zondagsbrief 54, 5 september 2021
Inleiding
In ieders leven is er weleens een periode dat je met enige regelmaat en weemoed terugdenkt aan het verleden, meer dan normaal. En vaak heeft dat dan te maken met een afscheid of een nieuw begin. Denk maar aan bijv. een huwelijk, waar allerlei jeugdherinneringen worden opgehaald. Bij een overlijden/begrafenis, het leven van de overledene geeft aanleiding tot veel gespreksstof, weet je nog wat hij toen zei, of wat zij toen allemaal deed.
Zo ook nu omdat we afscheid gaan nemen van de gemeente en het kerkgebouw. Als je iemand spreekt, komen al gauw de verhalen los. Leuk is dat. Zelf dacht ik de afgelopen week aan een gesprek dat ik met iemand van de kerk had toen ik zelf nog geen lid was. Ik vroeg hoe de sfeer in de gemeente was, hoe de mensen met elkaar omgingen en nog zo het een en ander. De persoon in kwestie zei toen: “De Irenekerk is als een warme deken op een koude dag.” Heel mooi natuurlijk, maar ik wilde dat dan eerst weleens zelf ervaren. Nu, zoveel jaren later zou ik het liever geborgenheid willen noemen. Geborgenheid, veiligheid, warmte, je mag er zijn zoals je bent. Allemaal termen die ongeveer hetzelfde uitdrukken: het is er goed.
Geborgenheid, om even bij dat woord te blijven is iets waar we allemaal ons hele leven naar op zoek zijn. Zonder dat gevoel voel je je eenzaam, alleen. We hebben geborgenheid, al is het maar een heel klein beetje, nodig om goed te kunnen functioneren. In het mooie gedicht van Neeltje Maria Min: “Voor wie ik liefheb wil ik heten,” klinkt het zo, “mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten?” Om je geborgen te weten, moeten we elkaar dus aanspreken, aandacht geven, belangstelling tonen en vult u maar in. Maar hoe gaat dat dan na eind september?
We zullen elkaar minder zien, maar een telefoontje, een kaart of toch maar een afspraak maken dat kan altijd. We zijn toch niet van uit het oog, uit het hart?
Laten we elkaar vast blijven houden zoals God ons blijft vasthouden met al onze gebreken, vervelende dingen en tekortkomingen. Of zoals de dichter Ad den Besten het zo mooi zegt:
Danklied
Gij hebt, o God,
dit broze bestaan gewild,
hebt boven ‘t naamloze
mij uitgetild.
Laat mij dan dankbaar leven
de volle tijd,
GEBORGEN
in de bevende zekerheid
dat ik niet uit dit smal en onvast bestand
van mijn bestaan zal vallen
dan in uw hand.
Dit geloof en dit vertrouwen wens ik u allen toe in mijn laatste inleiding van de zondagsbrief. Ditthy Stout
Meditatie ‘GELUK OP AARDE’ n.a.v. Matteus167, 1- 9
Nog altijd vinden veel mensen dat geluk voor ons hier op aarde maar spaarzaam is weggelegd en dat het ware geluk pas komt na dit leven. De spaarzame momenten van geluk wegen nauwelijks op tegen de angsten, de zorgen en het verdriet dat ons zo vaak ten deel valt en waarmee wij tegen wil en dank moeten leren leven. Dat geldt ook voor het verhaal van de verheerlijking op de berg, ook genoemd het verhaal van de gedaanteverandering. Ook het geluk dat Jezus hier op aarde ervaren heeft, wordt door de meeste uitleggers gezien als een ervaring vooraf van wat Jezus te wachten zou staan in het leven na dit leven: God zal Hem verheerlijken! Niet dat ik dit laatste zou willen wegnemen, maar ik voel het wel als een ontkenning van het aardse geluk wanneer wij een gelukservaring, zoals Jezus die had, alleen maar gebruiken om die over de grens van ons leven hier op aarde te schuiven. Waarachtig geluk hier op aarde kan en mag eigenlijk niet; dat is de achterliggende gedachte. Naar mijn mening is dat volstrekt onjuist. Jezus zag ‘als een berg’ op tegen wat Hem te wachten stond: lijden en dood. Als Hij er met zijn leerlingen over spreken wilde, wuifden zij dat weg. Daarom zoekt Jezus nu de stilte van de berg op om met zijn Vader te spreken……en wat hem dan overkomt, is een geluksgevoel dat op heel zijn wezen afstraalt: hier is de mens zoals hij of zij door God bedoeld is, hier is de mens die geheel en al zichzelf mag zijn, niet meer de door verwachtingspatronen gecamoufleerde mens. Hier is de ware mens van God, die bemoedigd wordt door de ervaringen van mensen uit het verleden, zoals Mozes en Elia, die Jezus op een zodanige manier moed inspreken, dat dit door Hem als een volledig geluk wordt ervaren, hier en nu; een bemoediging voor de loodzware tijd die komen zal. Hier is Jezus beeld van de ware mens, die haar of zijn gehele leven in een ondeelbaar ogenblik mag overzien en die mag ervaren dat God groter is dan ons hart, groter dan alle nood en sterker dan de dood. Dat is een ervaring die wij niet moeten verschuiven over de grens van de dood heen. Wij mogen van gelukservaringen van ons eigen leven ten volle genieten, want zij kunnen ons helpen om ook in de dieptepunten van ons bestaan het uit te houden. Dan komt er een stem uit de hemel: “Deze is mijn Zoon, de geliefde, in wie ik mijn welbehagen heb; hoort naar Hem!” Dat is de mooiste bemoediging voor ons in dit verhaal. God neemt ons aan zoals wij zijn, met onze goede en kwade kanten, met ons geluk en in ons lijden. God neemt ons leven in zijn totaliteit aan en aanvaardt ons, verzoent ons en rechtvaardigt ons bestaan. Dat is een geluk dat niemand ons ontnemen kan: Wij zijn en blijven kinderen van God! Kome wat komt!
ds. Pieter Taselaar
Lied
Lied 811 ‘Zoals een moeder zorgt’
Zegenbede
In ons huis en in ons hart
DE ZEGEN VAN GOD.
In ons komen en in ons gaan
DE VREDE VAN GOD.
In ons leven, op onze zoektocht
DE LIEFDE VAN GOD.
Bij het einde, nieuw begin
DE ARMEN VAN GOD OM ONS TE ONTVANGEN.
THUIS TE BRENGEN.
Amen
Van de Diaconie
Op zondag 12 september zal de Diaconie nog een keer levensmiddelen inzamelen voor de Voedselbank, we denken daarbij aan bloem, olie, beschuit, pannenkoekmeel, koffie, thee, suiker.
Als dit een bezwaar is kunt u ook geld storten op rekening van de Diaconie, dan zullen wij daar inkopen voor doen.
Mogen we deze laatste keer weer op uw hulp rekenen?
Alvast onze dank.
Namens de diakenen,
Tine Houweling
Ontmoetingsochtend
Zoals u in het kerkblad van augustus/september heeft kunnen lezen wordt de laatste ontmoetingsochtend in de Irenekerk gehouden op dinsdag 7 september om 10.00 uur. Het bestuur hoopt dat velen de weg naar deze ontmoeting weten te vinden.
Er zal o.a. gesproken worden over de mogelijkheid om de bijeenkomsten in de Levensbron voort te zetten. We hopen op een gezellig samenzijn.
Het bestuur
