Zondagsbrief 17, 12 juli 2020
Inleiding
‘Durf te falen’
Op dit moment lees ik een boek van de Engelse schrijfster Elisabeth Day, getiteld ‘Durf te falen’, waarin de uitgever ons oproept het te lezen, omdat het een boek is voor iedereen die weleens heeft gefaald, dus een boek voor ons allemaal.
Het voorwoord begint met een verhaal, waarin de schrijfster een kleuter is, die erg opkijkt tegen haar vier jaar oudere zusje, dat veel aandacht aan haar besteedt. Het zusje kan uiteraard meer dan zij, totdat ze ziek door de waterpokken hartverscheurend op bed ligt te huilen en roept dat ze het koud heeft en een warme kruik wil. Elisabeth, eigenlijk nog te jong om zo’n taak op zich te nemen, vult de kruik met koud water, maar sluit de dop niet goed af. Ze loopt trots naar haar oudere zus, die echter nog veel harder begint te huilen als de dop eraf schiet en zij het koude water over haar nachthemd krijgt. Elisabeths eerste falen, wat een onuitwisbare indruk achterlaat, maar waar ze ook iets van leert: een kruik moet gevuld worden met warm water en de dop moet stevig worden aangedraaid.
U heeft in uw herinnering misschien ook wel een gebeurtenis paraat, die bij u hetzelfde oproept: als kind iets goeds hebben willen doen voor uw broer, zus, vader, moeder of vriendje wat echter helemaal verkeerd uitkomt. Maar waar u ook iets van heeft geleerd.
De conclusie kan zijn: van falen (fouten) leert men, en daar kan men zijn of haar voordeel mee doen. Het kan ook zijn dat falen angst oproept en blokkeert, zodat je zelfs faalangstig wordt en voor je gevoel tot niets komt, uit angst het onjuiste te doen of niet aan de verwachting van anderen te voldoen. Zoiets kan je gehele leven een rol blijven spelen, ook als je ouder bent en in je leven heel wat hebt geleerd en toch denkt dat er weinig te melden valt waar je blij mee of trots op kunt zijn.
Maar, schrijft Elisabeth Day, wees niet bang om fouten te maken, maar omarm ze om zo een beter mens te worden.
Dat is toch een prachtige, positieve wending die we aan onze fouten kunnen en mogen geven: we kunnen er zelfs een beter mens door worden. Geen mens die bang hoeft te zijn gestraft te worden voor zijn of haar tekortkomingen, maar deze tekortkomingen mogen ervaren als een groeiproces. Dat vraagt inspanning en de wil om ons niet bij onze fouten neer te leggen (wat overigens niet wil zeggen dat we alles straffeloos kunnen doen). Wetende dat we falen in de ontmoeting met anderen, in de opvoeding, als collega, enz., en dat ook kunnen erkennen, juist dat kan ons aanzetten tot het worden van een beter mens. En willen we dat niet allemaal?
Lied
Een bekend lied dat mijns inziens passend is bij deze inleiding is lied 816: ‘Dat wij onszelf gewonnen geven’
Mieke Taselaar
Meditatie n.a.v. Mattheüs 11: 25-30
Uitnodiging van Jezus
Voor een goed begrip van dit Bijbelgedeelte is het nodig te weten wat eraan voorafgaat. Dat is vrij heftig en teleurstellend. Jezus hoort van de gevangenneming van Johannes de Doper. Zelf krijgt hij te maken met grote tegenstand in de Galileïsche steden, waaronder zelfs zijn eigen woonplaats Kafarnaüm. Met harde verwijten stelt Jezus dat deze steden, die hem nu verwierpen, het op de dag van het oordeel moeilijker zullen krijgen dan steden als Tyrus en Sidon die, wanneer zij de wonderen en tekenen van Jezus gezien hadden, ongetwijfeld wel tot inkeer zouden zijn gekomen. Vanwaar die ongewoon felle woorden van Jezus? Ik denk dat het hier gaat om een keuze waarvoor wij staan als wij Jezus willen volgen. Dat is geen beslissing, die je neemt zoals wij die zo vaak nemen wanneer het gaat over de gewone dingen van alledag. Het gaat hier om een fundamentele keuze die ons in staat stelt de weg naar God te vinden en daarin ook onze rust. Een weg die niet de weg is van de groten in kerk en wereld, maar de stille stem van het hart. In het slotgedeelte van deze zwaarwegende teksten, waarin het verzet tegen Jezus wordt beschreven, stuiten wij op een grote tegenstand, die geregisseerd werd door de wetgeleerden en de godsdienstige leiders van het volk. Het was bedoeld om de aanhangers van Jezus te weerhouden hem te volgen. Maar het omgekeerde was het geval. Als door een magneet aangetrokken gingen de mensen massaal naar Jezus. Zij hadden hun hoop op hem gevestigd. Wie waren dat? Het waren de armen, de zieken, de hulpelozen, de uitgestotenen en allen, die geen uitzicht hadden op de toekomst; het betrof hen die vermoeid en belast waren. Dit was de situatie die wij aantreffen vlak voor de roepstem van Jezus die wij horen in ons tekstverhaal.
Wij worden zelf trouwens bij het horen van dit Bijbelgedeelte ook als door een magische kracht gedreven naar die bekende en geliefde tekst waarin Jezus ons uitnodigt:
“Komt allen naar mij toe die afgemat en belast zijn, en ik zal u rust geven. Neem mijn juk op en kom bij mij in de leer, omdat ik zachtmoedig ben en eenvoudig van hart, en u zult rust vinden voor uw ziel. Want mijn juk is zacht en mijn last is licht.”
Jezus richt zich hier tot een bepaalde groep mensen met wie hij zich zó nauw verbonden voelt, dat hij zijn leven lang zich voornamelijk tot hen zou richten. Het waren de mensen die vermoeid en belast zijn. Deze mensen waren het die zich vol hoop tot hem wendden en zijn uitnodiging aanvaardden: Kom naar mij, allen die vermoeid en belast zijn en ik zal jullie rust geven.
Wat voor mensen zijn dit? Wie zijn zij? Vaak hebben zij zich vermomd met een gespeelde vreugde. Ze zijn met zo velen, mensen die zich moeizaam door het leven slepen. Ze zijn sociaal, psychisch, religieus, maatschappelijk of qua gezondheid murw geslagen door het leven. Zo zwaar, dat zij het zelf soms nauwelijks beseffen. Jezus herkent hen en zij voelen aan, dat hij hen tot hun recht wil laten komen. Hij ziet hoe zij lijden en dat is nu precies zijn argument om hen uit te nodigen.
Zalig wie hongeren en dorsten naar gerechtigheid. Een uitspraak van Jezus uit de Bergrede. Gerechtigheid, dat is meestal het monopolie van hen die bezitten, het recht van de welgestelden die het toch al voor het zeggen hebben en die ook vaak eerder gehoord worden. Maar de mensen die altijd het kind van de rekening zijn, die altijd het onderspit moeten delven, wie hoort hun klagen, wie peilt hun vertwijfeling? Het is Jezus die in zijn uitnodiging aan deze mensen duidelijk maakt dat zij hun waarde als mens terugkrijgen. Dat zij de idee krijgen dat er ergens op aarde een plek is waar zij tot rust mogen komen.
Hoe is het mogelijk dat Jezus zo veel, misschien wel al zijn energie steekt in deze vermoeide en belaste mensen? Het kan niet anders, of hij moet zelf een onuitputtelijk vertrouwen in God hebben en ervan overtuigd zijn dat God hen volledig aanvaardt. En daarop mogen zij vertrouwen. Het zijn de mensen die vaak denken dat zij het niet waard zijn om God in hun bestaan toe te laten omdat zij vinden dat ze niet goed genoeg zijn. Die last neemt Jezus van hen af met de woorden: Neem mijn juk op en kom bij mij in de leer, omdat ik zachtmoedig ben en eenvoudig van hart, en u zult rust vinden voor uw ziel. Want mijn juk is zacht en mijn last is licht. Vertrouw op God, want hij heeft u lief. Zijn handen legt hij beschermend om u heen, opdat u weet dat u niets overkomt zonder zijn liefdevolle nabijheid.
Wie die goedheid aanvaardt zal haar of zijn leven daardoor laten leiden, zin en inhoud geven, want zin moet je niet geven, zin moet je leven. Dat is een woord dat ons mag bemoedigen en uitdagen.
Albert Schweitzer zegt in een toespraak waarin hij zijn roeping toelicht om als arts naar Afrika te gaan in plaats van een toekomst tegemoet te gaan als gevierd hoogleraar, theoloog, medicus, musicoloog en filosoof. Dienaar van de mensheid wil hij worden. Alles waardoor hij beroemd zou kunnen worden in kerk en wereld vervangt hij in zijn eigen leven met zijn: Ja! op de roepstem van Jezus: Volg mij.
Zo, zegt Schweitzer, leidt de weg naar God via het arm worden, het eenvoudig worden en het verstaan wie God is. God, die wij vinden wanneer wij meedragen in onze ziel de beloften aan de armen, de vermoeiden en de vernederden. Aan hen is beloofd dat zij zullen bereiken wat niet te bereiken is met alle geleerdheid en alle inspanningen die dat met zich meebrengt. Wat zij ontvangen is de stilte, waarin de mens haar of zijn leven mag begrijpen als een geschenk van God. Het is ook voor ons een kans om na te denken over een nieuwe toekomst voor de wereld waarin wij wonen, voor de kerk en voor onszelf. Wij zijn geraakt door een ziekte die zijn duizenden verslagen heeft en ons met de neus op de feiten heeft gedrukt dat wij meer zullen moeten werken aan een wereld waarin mensen elkaar leren zien zoals Jezus hen zag. Zijn uitnodiging geldt allen die vermoeid en belast zijn en zich willen en kunnen oriënteren op een rust, die gebaseerd is op een Godsvertrouwen dat ons in staat stelt te bouwen aan een wereld die bewoonbaar en leefbaar is voor alle mensen. De uitnodiging van Jezus is daarop gericht:
Gij die de last van 't leven draagt
komt allen tot Mij:
Ik geef de kracht waarom gij vraagt
en maak u vrij.
ds. Pieter Taselaar
Geloofsbelijdenis - Leo Tolstoj
Ik geloof in God,
Hij is voor mij Geest, liefde,
beginsel van alle dingen.
Ik geloof dat God in mij is,
en dat ik ben in Hem.
Ik geloof dat het ware welzijn van de mens
bestaat in het volbrengen van Gods wil.
Ik geloof dat het vervullen van Gods wil
ten goede komt aan mij en alle mensen.
Ik geloof dat God wil dat alle mensen
van hun naasten houden
en zo met anderen omgaan als zij ook zelf
behandeld zouden willen worden.
Ik geloof dat de reden waarom wij leven
eenvoudigweg is, dat wij groeien in liefde.
Ik geloof dat deze groei in liefde de grootste kracht is
om het Rijk van God te vestigen op aarde,
dan zal er een nieuwe ordening zijn
waarin menselijkheid, waarachtigheid
en solidariteit zullen heersen.
Vredewens – Andries Govaert
Dat je de weg mag gaan die je goed doet,
dat je opstaat wanneer je valt,
dat je mens mag worden in Gods ogen
en die van anderen.
Weet dat de aarde je draagt,
dat je gaat in het licht
en de wind je omgeeft.
Dat je de vruchten van je leven proeft
en leeft in vrede
Stand van zaken
Meerdere kerken zijn in juli gestart met de kerkdiensten, die qua organisatie moeten voldoen aan de RIVM-regels. De diensten in de Irenekerk starten per september. In het komende kerkblad, eind juli, leest u hier meer over.
De komende weken moet u het nog doen met de zondagsbrieven als ‘bindmiddel’. Maar ‘bindmiddel’ bent u allemaal, de onderlinge verbondenheid kan ook gestalte krijgen door het naar elkaar omzien d.m.v. een berichtje of telefoontje en mogelijk een bezoekje, als u dit aandurft. Deze vorm van pastoraat betreft ons allemaal.
Gerry Marquart verblijft reeds een aantal weken in hospice ‘De Liefde’ te Rotterdam. Ze ontvangt veel kaarten, ook uit de gemeente. Dit doet haar goed.
Ten slotte
Een hartelijke groet van ons beiden. Wilt u contact: u kunt ons altijd bellen.
